ریشه شناسی

[sadiq]

موضوع ریشه شناسی [ Etymology] در زبان شناسی تاریخی مورد بحث قرار گرفته است که برای رصد تحولات یک واژه در هر دو جنبه لفظ و معنا، مورد استفاده قرار می‌گیرد
حقیقت آن است که یک ریشه در گذر زمان، معانی متعددی را به‌خود می‌گیرد و دچار چندمعنایی یا ابهام می‌شود. با استفاده از روش ریشه‌شناسی، می‌توان از تحولات و آسیب‌های مذکور عبور کرده و «معنای اولیه» یک ریشه را که بازگشت معانی متعدد به آن است، به دست آورد، و معنای جامع و بنیادین ریشه را بر اساس آن تعیین کرد. در حقیقت، ریشه‌شناسی می‌تواند ما را از تشتت و ابهام رهانیده و به سرچشمه معنا رهنمون ‌شود. این مهم برای فهم معنا در ریشه ها و واژگان قرآنی بسیار راهگشا است.
برای ریشه‌شناسی واژگان قرآن کریم، پیمودن دو مرحله ضروری است: نخست مطالعه تطبیقی و دوم، مطالعه تاریخی.

منظور از مطالعه تطبیقی[Comparative Study]، یافتن «نظیر»های[Cognates] یک ریشه عربی در زبان‌های هم‌خانواده، یعنی «زبان‌های سامی»[Semitic Languages] است. زبان عربی، خود متعلق به خانواده‌ای از زبان‌ها است که دارای مشترکات فراوانی با یکدیگر، به‌ویژه در ریشه‌های ثلاثی هستند و زبان‌شناسان، آن را خانواده زبان‌های سامی می‌نامند. می‌توان بسیاری از ریشه‌های عربی را در زبان‌های دیگر سامی هم سراغ گرفت. این ریشه‌ها، معنایی متقارب و مرتبط با معنای شکل گرفته در عربی دارند و می‌توانند ابعادی از معنا را که از خلال کاربردهای عربی به‌دست نمی‌آید، به‌دست دهند.

پس از یافتن نظیرها، می‌توان به مطالعه تاریخی روی آورد. مطالعه تاریخی[ Historical Study]، عبارت است از تاریخ‌گذاری معانی یافت شده در زبان‌های سامی، مشخص کردن ترتیب تاریخی آن‌ها و در نهایت، رسیدن به معنای اولیه و اقدم ریشه.